Vuurhaard

De weggetjes op de Middelberg zijn steil en kronkelig, maar al vlug zie ik rechts een bordje met de naam van de winkel: Sol et Vita. Het is een piepkleine natuurvoedingswinkel. Als ik binnenstap bemerk ik achterdocht bij de verkoopster achter de toonbank. Ik koop een flesje ginseng en probeer een praatje te slaan, maar vang bot. ‘Ik wil u niet wegjagen, maar ik heb nog tincturen openstaan.’ Terwijl ik de deur achter me sluit, valt het me in: ‘Het zou me verbazen dat een reformwinkel zelf nog tincturen maakt’.

Langs de winkel loopt een pad richting St-Pauluscentrum, een verblijfsaccommodatie voor jongeren, waar onder andere ook bosklassen worden georganiseerd. Officieel heet het St-Pauluscentrum ‘Volksbeweging voor vrijetijdsbesteding vzw’. Opgericht door wijlen ‘professor’ Paul Bouts, een Limburgse priester, leraar en schedelkundige. Zijn kop prijkt op de folder die ik vanuit de winkel heb meegenomen. Bouts vestigde zich op de Middelberg  met als doel de jeugd uit de hoofdstad van de gezonde buitenlucht te laten genieten. Ik wandel het huis voorbij, richting bos. Rond de woning zijn kinderen en begeleiders druk in de weer. Niemand schijnt me echter op te merken.

Het is een fikse wandeling. Achteraf laat ik me vertellen dat het domein 10 ha beslaat. Nadat ik een klein sportveld met daarachter een vuurplaats ben overgestoken, sta ik voor een verroeste afsluiting. Nergens doorkomen aan. Er zit niks anders op dan op mijn schreden terug te keren. Of toch niet. Ik neem het pad dat parallel loopt. Het smalle zandpaadje daalt, leidt me richting grote baan en zo kom ik uit aan de achterkant van ontmoetingscentrum ‘Eenheid’. Hier huist Focolare, een in Italië ontstane internationale religieuze woon- en werkgemeenschapdie zich aan de Middelberg heeft kunnen vestigen dankzij de hulp van Paul Bouts.

Als ik mijn weg richting grote baan vervolg zie ik dat vanachter de struiken naast het ontmoetingscentrum drie mannen me nauwlettend in het oog houden. ‘Ik mag hier toch wandelen?’ vraag ik een magere man die de kaalheid van zijn hoofd schijnt te compenseren met een fameus nektapijt. Er komt geen echt antwoord, maar de gelaatsuitdrukking en de blik in de ogen zegt eerder niet welkom dan wel. Zijn ogen priemen door mijn vel. ‘Ik kom van Sol et Vita en wilde een wandeling maken, maar ik heb in het bos ergens een afslag gemist. Hoort dit stuk grond ook nog bij het St-Pauluscentrum?’ Hij kijkt naar het flesje ginseng en de folder in mijn hand. Weer geen antwoord. Maar dan bedachtzaam: ‘Ik werk in Sol et Vita. Het heeft met mekaar te maken, maar het is niet hetzelfde’. Zijn gezellen kijken langs me heen alsof ik er niet ben.

Alsof een onzichtbare hand hem aangeraakt, draait hij zich naar de anderen en heft bij wijze van groet zijn hand flauw in mijn richting op. Zonder interesse, zonder overtuiging, zonder vuur. En dat terwijl ‘focolare’ vuurhaard betekent.

[youtube=http://youtu.be/aqafHqfZ18U]