Omdat het over de steinerschool gaat, kan je met een titel zoals die hierboven zowat alle kanten uit. Ik laat het aan de lezer over om het woord zelf betekenis te geven. In ieder geval kan de tekst, die over een klacht gaat, een en ander verduidelijken.
Ik kan de verwerking van klachten eigenlijk niet zo goed meer bijhouden, maar als iemand het aandurft om in publiek vrijuit te spreken , dan ga ik daar toch even op verder. Want een paar van de op deze site verschenen reacties van de voorbije week, zijn er die volgens mij nog een staartje gaan krijgen. Degene die ze schrijft, noemt zich Erika. Op drie verschillende berichten reageert ze om een en ander te vertellen over wat ze in de steinerschool van Leuven heeft ervaren. Het begint op 6 januari jongstleden met een korte reactie op het stuk over het inspectieverslag van de Leuvense steinerschool.
hoi allemaal,
Mijn dochter heeft 3 jaar zogezegde zorgverbreding in desbetreffende school genoten. Op een gegeven moment vroeg de zorgleerkracht wat het kind bij haar kwam doen. Alles wat deze haar uitlegde begreep het kind meteen. Ze voerde elke opdracht perfect uit. Als ze terug in de klas kwam wist het arme kind niet meer wat ze moest doen.
Ik vind dit een doordenkertje.
De echte zorg wordt gegeven aan mensen zoals u Gerrit, die op een goed blaadje staan met de leerkrachten. Met de andere kinderen wordt maar wat aangemodderd.
Dat bevestigt al één ding dat onderwijsinspectie heeft vastgesteld: gebrekkige zorg. Naar Gerrit refereert Erika, omdat hij kwam vertellen dat het probleem opgelost was. Niet dus. Ik reageer dezelfde dag op Erika’s post.
Er zijn natuurlijk ook een aantal zogenaamde ‘zorgkinderen’ doorverwezen naar andere scholen. Dat is wel handig, want zo kan voor die kinderen al niet meer gecontroleerd worden welke zorg ze al dan niet hebben gekregen.
Een dik uur later komt Erika dan zeggen.
Onze drie kinderen hebben een jaar achterstand op de reguliere school door de goede zorgen in de Leuvense steinerschool.
Dat ‘goede’ is natuurlijk ironisch bedoeld. Maar er duikt wel medeleven op. Bijvoorbeeld deze reactie:
Beste Erika,
Ook van mijn kant veel sterkte gewenst, veel mensen zitten vast met hun kinderen in iets waar ze in eerste instantie zeker niet voor hebben gekozen.
Hoe eerder men hier achter komt, hoe beperkter de leerachterstanden en schade zullen zijn, voor de steiner leerlingen en hun ouders.Ik heb zeer veel respect voor mensen zoals u.
Dan wordt het even stil onder dat bericht, maar enkele dagen later, op 12 januari, gaat het verhaal van Erika verder onder ‘De steinerschool informeert’.
Hallo allemaal,
Tijdens het lezen van dit artikel schoot er mij een herrinering te binnen die ik graag wil delen met jullie.
Ik heb een dochter die in de 8ste klas “machinenaaien” onderwezen kreeg. Op gegeven moment was de leerkracht ziek en vond men niet direct een geschikte vervanger. Er was wel iemand die toezicht kon houden. Ik ben zelf naaister van opleiding en heb de lessen toen op mij genomen. Ik begrijp heel goed dat de kinderen geen profesionele kleermakers moeten worden, maar ze leerden de patronen verkeerd aftekenen, zonder merken zonder naadtoevoeging,… Als klap op de vuurpijl moesten ze naaien met oude trappers zonder electriciteit. Ik stel mij vooral bij dat laatste de vraag: Wie haalt het in godsnaam in deze tijd het nog in zijn hoofd om met dergelijke naaimachienes te werken?? Hand en voetcoördinatie gebruik je ook met electrische machines. De helft van de naaimachines werkten trouwens niet, laat staan dat je er nog vervangstukken voor vind. Ik vind dit gewoon zinloos. Deze kinderen weten niet hoe het is om een mooi afgewerkt stuk mee naar huis te nemen. Mijn dochter was zelfs beschaamd om haar werkstuk te laten zien. Het is volgens mij de beste manier om mensen een afkeer te doen krijgen van wat toch een mooi vak is.
Anderzijds zijn er laatstejaarsstudenten die in die “ambacht” een eindwerk gemaakt krijgen. Nu ik heb er enkelen gezien. Van ver ronduit prachtig, van naderbij belachelijk kinderlijk en totaal buiten de kunst van het vak in elkaar geknutseld. Ik zal niet zeggen dat er mogelijkerwijze een talent tussen zit, maar dat hebben ze dan zeker niet aan die lessen te danken.
Het gaat hier in wezen om amateurisme en ondeskundigheid van leraren. Ik ga daar dezelfde dag nog op in met een reactie die ik beëindig met een vraag aan Erika.
Over die eindwerken nog dit: hoe veel (of hoe weinig) leerlingen maken die zelf?
Ik hoefde niet lang op een antwoord te wachten.
Ikzelf heb in de 1ste en de 2de klas breilessen en haaklessen gegeven, vrijwillig nog wel want de leerkracht kon er inderdaad niets van. Vele kinderen van 6 en 7 jaar zijn motorisch en geestelijk niet rijp om zulke handelingen te verichten. Ik heb veel werkjes zelf tot een goed einde gebracht. Uit medelijden met die kinderen. Zodat ze het vertrouwen in hun kunde niet zouden verliezen. En inderdaad er werd tijdens opendeurdagen met mijn voorbeelden gepronkt.
Ja, op opendeurdagen uitpakken met die prachtige werkstukken. Dat trekt volk. Als er zo overtuigd les zou worden gegeven zoals er versierd wordt, zou de steinerschool volgens mij minder uitspattingen kennen. Blijft het nu bij die reacties? Ik denk het niet, want onder het artikel ‘Onbevoegde leraren’ schrijft Erika:
Ik heb al een heel klein voorbeeldje aangehaald over de onbekwaamheid, namelijk over de “machinenaailessen. Ik kan ondertussen al een boek schrijven over de Handwerklessen in het algemeen.
Maar ja, ik ben maar een moeder hé.
Dat belooft. En ik ben vrij zeker dat er nog iets staat aan te komen. Vraag is wat en wanneer? Nog dit. Of iemand nu een moeder (opvoedende ouder) is of een professionele opvoeder: het zijn de opgedane ervaringen die van tel zijn. Die zijn in dit geval weer niet opzij te schuiven.
Ramon DJV
Bedankt Ramon,
voor deze samenvatting. Er komt zeker nog meer. Ook dit nog, ik ben wel degelijk een profesionele opvoedster geweest met een heel pak bagage. Ik moet nu echter mijn tijd besteden aan de bijscholing van mijn eigen kinderen, zodat ze “maar” één jaar achterstand kunnen behouden. Ik heb met de nieuwe school wel minstens 1 keer per week een vergadering rond de studie’s van de kinderen.
Ik heb trouwens mijn studie’s als SRW’er (Sosiale Readaptatiewetenschappen)moeten stopzetten door toestanden in de steinerschool van Leuven. Ik had ze nogthans speciaal voor de school terug opgenomen.
Voor stageplaats koos ik dan uiteraard voor de Steinerschool. Ik wou er iets meer betekenen voor de school dan enkel ouder zijn. Ik wilde echt meewerken aan de toekomst van de school. Ik stond achter hun visie. Verschillende leraren vonden dit een tof idee en zagen al een gratis werkkracht waar ze op konden rekenen. Toen ik met de opleiding bezig was, ik zat in mijn 2de jaar, en met mijn syllabus van de opleiding een stageplaats ging aanvragen zagen een aantal leraren het ineens niet meer zitten. Er was al eens een ouder die stage gedaan had. Daarbij noemden ze met veel afkeer uw naam Ramon, en dat was volgens hun zeggen een slechte ervaring geweest. Ze vroegen zich ook af of er wel werk genoeg was binnen het schoolgebeuren. Ze stonden er niet voor open dat ik bv. vergaderingen zou bijwonen. Ze zijn gewoon bang dat er iets naar buiten zou gebracht worden. Ik vraag mij af welke geheimen er in een school zo belangrijk kunnen zijn.
Laat ik even dit samenvatten, Voor de stageaanvraag gebeurt dit:
Eerst mag ik een aantal “naailessen” in de 8ste klas geven.
Ik mag gedurende 2 jaar de handwerklessen van de leraar op mij nemen.
Ik verzorg de seizoenstafel van 2 klassen gedurende 3 jaar, geheel op mijn kosten, omdat ik het zo wou.
Maar als ik dan gedurende ong. 5 maanden mij fulltime en koseloos wil inzetten voor de school tijdens een stage, krijg ik een schop onder mijn broek.
Ik kan nog altijd niet geloven dat ik zo naïef geweest ben.
Wat betreft de jaarwerken is er nog wel een boekje open te doen. Het was immers duidelijk dat veel leerlingen deze inderdaad niet zelf maakten. Ook al omdat de opdrachten vaak totaal irrealistisch waren. Ik herinner me nog één specifiek voorbeeld waarbij leerlingen een uitvinding moesten maken en hiervan ook een schaalmodel moesten maken. Leuk uiteraard voor die leerlignen wiens ouders schrijwerker en/of lasser waren of voor diegenen die het zich konden permitteren om een volledig uitgeruste werkkamer te hebben.
Er kwamen perpetuum mobiles e.d. naar voren die niet enkel werkten maar ook nog een kunstige uitvoering hadden. Zaken waarvan ieder verstandig mens gewoon op het eerste zicht zag dat ze onmogelijk door een puber van 14 gemaakt konden worden. Zeker rekening houdend met het feit dat deze apparaten nog werkten ook!
Deze werden ook steeds uitgestald bij opendeurdagen en schoolfeesten. Persoonlijk werd ik echt misselijk van dit soort hypocrisie.
Beste sq…
Mijn dochter heeft 2 keer het 8ste jaar mogen doen. De eerste keer maakt ze een ruif, je weet wel, zo’n grote korf waar de paarden uit eten zonder dat ze zich moeten bukken. Het was onmogelijk om dit helemaal zelf te maken. De leerkracht liet ons zelfs verstaan dat dit niet nodig is. De bedoeling was dat ze het concept zelf bedacht en er de leiding over had. Ze moest er uiteraard zelf aan werken, maar hulp van buitenaf was zeker toegestaan.
Hiervoor kreeg ze hele leuke comentaren.
Voor het 2de jaar vond ik het welletjes. Die ruif had immers al genoeg gekost. Ze doet gelukkig wel goed dienst. Maar om nu weer een jaarwerk te bekostigen had ik geen zin. Wij hebben (inderdaad) een schrijnwerkerij thuis en dus maakt ze een houten bed. Een aantal handelingen die we te gevaarlijk vinden voor haar, gezien haar jonge leeftijd en gevaar van machinerie doet mijn man zelf. Het is een prachtig en heel handig bed geworden met een aantal onafgewerkte foutjes die echter niet zichtbaar zijn voor leken.
Hier kreeg ze veel opmerkingen over dat ze dit niet zelf gemaakt zou hebben.
Wij hebben een meisje geholpen met haat eindwerk. Ze maakt een woonwagen. Ze heeft er heel hard aan gewerkt. Wij hebben geholpen, maar uiteindelijk heeft ze er veel van geleerd. Ze is zelfs avondcursus gaan volgen in een houtbewerkingsschool. Op de presentatie was haar wagen niet af, maar het zag er wel indrukwekkend uit. Ze is er nog altijd aan bezig. Om dit te bekostigen is ze zelfs moeten gaan werken. Haar ouders heben haar ook veel gesteund. Zo’n project is bijna een levensdoel. Dit kan niet op 1 schooljaar gerealiseerd worden en men liet ons binnen de steinerschool ook verstaan dat dit niet nodig was.
Ik vertel u dit omdat het daarop is dat wij ons laten vangen hebben, tijdens dit schooljaar is ons dochter naar hun school overgestapt.
Later heb ik een aantal werken gezien waar ik inderdaad van achterover gevallen ben. Er plakte dikwijls een groot prijskaartje aan maar geen werk.
bv: glasramen, juwelen, vilten kleding, een electrische gitaar?,…
Kinderen die bv. zelf een makkette maken waar niet veel materiaal insteekt, maar wel veel werk vraagt kunnen niet op tegen die bombastische mooie en dure stukken. Dus is dat werk maar ‘prul’.
Over onbekwaamheid van leraren gesproken. Het pedagogische aspect van zo’n ondernemingen zijn mij niet duidelijk, of net wel!