Voor de mensen die niet weten wat euritmie is: dit is een bewegingskunst die nog het beste te vergelijken is met ballet. Het grote verschil zit daarin dat euritmie minder fysieke inspanning vraagt doordat de bewegingen statischer zijn.
Het hoofddoel van de euritmie is echter niet de fysieke dansbeweging, wel het zichtbaar maken van kosmische wetmatigheden. Volgens euritmisten is euritmie een moderne variant van de mysteriedansen uit oude culturen. Normaliter zit euritmie in het vakkenpakket van een steinerschool.
Problemen met de euritmiste
In de eerste klas bleek onze oudste zoon een grondige hekel (zoals heel veel kinderen) aan de euritmieles te hebben. Toen één van ons de euritmiste (euritmieleerkracht) bij gelegenheid vroeg of hij het in haar les goed deed, was het antwoord dat hij de enige was die niet meedeed en de les voortdurend stoorde. Toen de euritmiste verteld werd dat hij niet graag euritmie deed en er gevraagd werd hoe dat zou kunnen komen, kwam geen antwoord, omdat de euritmiste zich tijdens het gesprek terstond omdraaide en verdween. Achteraf hoorden van wij andere mensen dat er meerdere kinderen stoorzender in de euritmieles bleken te zijn. Onze zoon was niet de enige. Sindsdien zouden wij als het over de euritmieles ging met de klastitularis communiceren, wat niet lang op zich liet wachten.
Zo zagen wij op een keer ’s avonds toen ons kind net in bed lag, dat het lijkbleek was en over heel zijn lichaam rilde. We vroegen hem wat er scheelde en hij vertelde ons dat hij tijdens de euritmieles door de euritmiste door elkaar was geschud en hij zich nog angstig voelde. We hebben dit met de titularis – die tijdens die les aanwezig was – besproken en zij zou de euritmiste erover aanspreken. We hoorden er niets meer van.
Nadien ging het een periode vrij goed, maar toen we na de laatste schooldag van het schooljaar thuis de getuigschriften doornamen, schrokken we toch wel even. De bijdrage van de euritmiste aan deze getuigschriften was voor ons naar vorm en inhoud (=toon) volledig beneden alle peil. Ons kind werd naar beneden gehaald, aangevuld met onpersoonlijke, getypte teksten over de euritmie – niet over ons eigen kind!
Een andere verrassing kwam toen we van onze kinderen hoorden dat ze vonden dat ze in de euritmieles zomaar wat stonden te doen en wij vroegen wat ze daarmee bedoelden. Één van onze kinderen verwoordde het zo: ‘Ik sta daar maar wat met mijn armen te zwaaien en terwijl denk ik dat ik op de speelplaats ben of in de gangen loop.’
Wij begrepen dat onze zoon in gedachten buiten rondzwierf, terwijl hij lichamelijk ‘braaf’ meedeed. Omdat wij dit zorgwekkend vonden – temeer omdat ons al geruime tijd werd gezegd dat alles goed ging – contacteerden wij de titularis. Nu kwam naar boven dat de lessen niet zo goed vlotten en dat er gewerkt werd rond de manier van werken van de euritmiste.
Wij hebben toen geprobeerd om met de euritmiste aan tafel te gaan zitten om eens uit te pluizen wat er nu eigenlijk tijdens de les aan de hand was. Op onze vraag wanneer dit zou kunnen, kregen wij van de euritmiste als antwoord dat er eerst met het pedagogisch college diende overlegd te worden vooraleer zij individuele gesprekken met ouders zou voeren. Het zij zo. Wel volgden in wat men noemt ‘de wandelgangen’ enkele korte gesprekken met haar waaruit bleek dat zij de school kortelings zou verlaten.
Een formeel gesprek bleek uit en de euritmiste werd aan het einde van het schooljaar door de school bedankt. Achteraf hoorden wij dat de school tegen de euritmiste had gezegd dat dit aan ons lag. In werkelijkheid wilde het pedagogisch college van haar af en gebruikte onze kritische vraagstellingen als excuus, wat de euritmiste graag geloofde.
