`Lieve Irene. Ik heb een roeping als meester. Jij bent een nimf vanuit het diepe water. Ben je bereid een goed mens te worden?`
`Natuurlijk,` zei ik. `Waarom mag ik geen borsten tekenen bij de Godin van de liefde, ze was toch bloot? Dat heeft u toch aan ons verteld? Waarom is Maria een maagd als ze een kind krijgt van God en Europa van de oppergod Zeus niet?’
Fulda staarde in het niets. Zijn mond werd nog dunner dan hij was. Ik vond zijn stem altijd duidelijk, theatraal. Nu was hij zacht en toonloos.
`Achter jouw dromen is een scherpzinnig inzicht. Je hebt een stille woede die mij wil verwerpen. Neem aan dat een verhaal echt is gebeurd en stel geen vragen, Irene.`
Ik knikte. Hij streek door mijn haar en keek verdrietig. Zijn mond mompelde haar naam: ‘Lucia’.
Hij was twee jaar geleden al aangekondigd in ‘Roman verwacht‘ en nu is hij er ook: een novelle die zich afspeelt in de steiner/vrijeschoolbeweging. Toen zei de schrijfster, Daphne Emmen Riedel:
Het verhaal gaat over een meisje dat op de spirituele school zit die haar moeder heeft opgericht. Een spontaan, onbevangen grietje dat eigenwijs, creatief en expressief is. De eerste dag op school wordt ze al geestelijk vastgebonden en wordt haar onbevangenheid afgeremd. Haar moeder zet zichzelf op een hoger karmisch niveau, dat haar optilt boven diepgewortelde angsten, die ondanks haar verheven masker niet verdwijnen. Ze is onbewust van wat haar gespleten persoon, de diepe angst, haar hogere ik, voor psychische gevolgen heeft voor haar dochter.
Het boek is nu voltooid, maar de schrijfster is nog in onderhandeling met een uitgever, zodat een papieren versie nog niet dadelijk in de rekken van de boekhandel zal liggen. In afwachting daarvan gaf de schrijfster alvast toestemming om in een wekelijks regime hoofdstukken uit haar novelle op deze website te publiceren. Daarvoor is een apart internetadres voorzien.Je vindt Daphnes verhaal op http://www.antroposofia.be/engelenhuis/ . De inleiding staat al online en daarin gaat het onder andere over de behoefte van de schrijfster aan het schrijven van een roman.
Ik ben Daphne Emmen Riedel, 49 jaar oud. Mijn schooltijd heb ik doorgebracht op de Vrije School in Den Haag. Ik kwam in de eerste klas in 1971 op school en verliet mijn klas na 11 jaar in 1982. De stap om na zoveel jaar van school te gaan was een overwinning, noodzakelijk, omdat ik eenzaam en psychisch in de war was.
Na die tijd heb ik altijd de behoefte gehad om mijn ervaringen met de antroposofen op te schrijven. Een brief naar de krant, een kinderboek, uiteindelijk een kleine roman waarin mijn verleden is verpakt in fictie.
Voor wie de leefwereld binnen de antroposofische school wil leren kennen door de ogen van een bevoorrechte getuige is dit verhaal een uitgelezen kans. Op volstrekt integere manier beschrijft Daphne Emmen Riedel innerlijke en uiterlijke belevenissen, zonder daarbij iemand voor het hoofd te stoten. De schrijfster doet dit door bewust fictie en non-fictie door mekaar te verwerken.
Toch dient gezegd dat sommige passages zo herkenbaar en ’typerend antroposofisch’ zijn dat de lezer die vertrouwd is met de antroposofische beweging dadelijk zal doorhebben dat het om realiteit gaat. In andere gevallen is het moeilijk om erachter te komen of het om waargebeurde of verzonnen gebeurtenissen gaat. Het kan soms vreemd aan toe gaan in de antroposofische beweging.
Maar probeer er zelf achter te komen en lees Het Engelenhuis. Een aanrader!
Zeer pakkend en herkenbaar geschreven, met de verborgen thema’s als misbruik en ziekelijke verheerlijking door ouders van zelfverklaarde antroposofen goeroes, met beschadigde volwassenen en kinderen tot gevolg.
respect,
Beter laat dan nooit. bedankt, anoniem voor je reactie!
Ik heb verder nog geen berichtjes gehad. Het kan me voorstellen, dat mensen geen behoefte hebben om te reageren. Het is ook best een lap tekst. Ik weet hoe lastig het is via internet een boek te lezen. Een boek op je tafel lokt, dit veel minder. Ik neem aan dat er zeker mensen zijn die er in hebben gelezen. Maar wie weet krijg ik nog reacties? Zal erg fijn zijn. Groetje daphne
Ik kan spijtig genoeg niet zien hoeveel bezoekers Het Engelenhuis heeft gegenereerd, omdat mijn statistiekenteller mijn totale website meet.
Wat ik wel kan zien, is dat vorige maand op de weblog van Het Engelenhuis 3549 bestanden zijn geopend. Er is dus wel flink gelezen, maar door hoeveel mensen kan ik niet achterhalen.
Hopelijk komen er nog wel wat reacties, maar ik heb zo’n vermoeden dat mensen een beetje stil worden van dit soort verhalen.
Zelf vind ik dit eerste deel van de roman al een heel meeslepend verhaal dat pijnlijk accuraat laat zien hoe moeilijk het moet geweest zijn om in die antroposofische context te leven.
Het nodigt in ieder geval uit om op termijn ook de rest van de roman te lezen (als die uiteindelijk in papieren versie verschijnt). 😉
Weet je, ik kreeg vorige week ineens een bericht via facebook van een oud klasgenoot van mij. Er komt een reuni. Het gekke is, dat ik net er flink over twijfelde of ik ze zou benaderen vanwege het engelenhuis. Ze zouden veel dingen herkennen, vooral onze meester. Toch weet ik niet of ik ze daar mee moet confronteren?
het is een heel dubbel gevoel al die klasgenoten op facebook te ontmoeten en een reuni, dat blijft, ook nu nog een overwinning. Ik weet niet of ik ga? misschien is het juist goed.
Al die kinderen van vroeger op een oude klassefoto, nu op internet, allemaal gezichtjes met een persoonlijk verhaal, geheim. Bij veel kinderen weet ik, dat ze niet gelukkig waren.