Erika reageerde al vaker op deze site. Gisteren schreef ze in een reactie op ‘Brief van de dag‘ dat haar drie kinderen leerachterstanden hadden opgelopen in de steinerschool.

Over de leraren is Erika ook niet te spreken.

Zij vallen zelden de ouders aan, maar reageren zich af op je kinderen. Dan worden ze genegeerd, gestraft en meestal volkomen aan hun lot overgelaten. Ze worden meestal het middelpunt van spot en worden overgeleverd aan de “pesters” van de school.Deze laatsten zijn zowel kinderen als leerkrachten.
Als je dat alles als ouder doorziet ben je al een tijd op de school met je kinderen. Er zit niets anders op dan van school te veranderen en dan zit je zeker met de gebakken peren.

Mijn jongste was vorig schooljaar gefrustreerd omdat hij in het derde leerjaar nog niet had leren lezen. Zijn tijdsgenoten die naar de reguliere school gaan, kunnen dat wel. Het enige waar hij over praatte was over de speeltijden. Het klasgebeuren beschreef hij als volgt: “Ik weet niet wat de leraar zegt, meestal zit ik naar buiten te kijken of ben ik met mijn buur aan het praten wnat ik ben toch eerste klaar.”
Tijdens een les broodbakken waren de jongens stokjes aan het verbranden, vervolgens knabbelden ze erop. Mijn zoon vond het heel leuk. Hij wist te vertellen dat elk stokje een andere smaak had. Maar brood bakken, daar had hij niets van gezien. Voor hem is de steinerschool één grote gezellige speeltuin.

De lerares euritmie vond dat zijn motoriek niet helemaal goed zat terwijl mijn zoon gewoon een hekel had aan die bewegingen. Ook de leraar turnen had veel kritiek. Nu in de reguliere school merkt men er niets van. Hij is bij de betere turners.

Nu kan hij echte boeken lezen, hij is een kei in rekenen en hij gaat graag naar school. De eerste dagen was hij FIER dat hij huiswerk mocht meenemen. Eindelijk voelt hij dat hij iets kan leren wat andere kinderen ook kunnen. Hij is geen buitenbeentje meer.
Deze ervaringen delen ook mijn andere kinderen.

Ik hoor van vele ouders die kinderen in de steinerschool hebben dat ze naar de logopedist gaan. Meestal voor de spelling. Voor de achterstand op te halen. Ik heb mijn kind van school veranderd, hij zit nu wel een jaar achteruit. Ik vind dit jammer want het had niet nodig geweest.

Of een kind nu naar school gaat of thuisonderwijs geniet maakt niet uit. Elk systeem heeft zijn goede en minder goede kanten. Alleen vind ik het jammer dat er in de steinerschool niet naar het kind in kwestie gekeken wordt, maar naar wat de leraren betekenen. Zij staan op de eerste plaats, niet de kinderen.

Hier wil ik later nog wel op ingaan. Daar heb ik nog wat anekdotes rond te vertellen.

Begin juli ontvang ik per mail deze toelichting van haar:

Schooljaar 2006-2007 en 2007-2008

Erika: In de kleuterschool was de juf ervan overtuigd dat J (6j.) in de steinerschool zijn hartje zou kunnen ophalen. In de periode dat J naar de steinerschool gaat, ontpopt hij zich als een echte natuurliefhebber, een artistieke tekenaar en een leergierige jongen. Ware het niet dat een aantal jongens van 2 klassen hoger hem voortdurend pesten.  De leraar heeft daar geen oren naar en ik voelde mij verplicht om zelf in te grijpen.  Na de schooluren, tijdens de opvang, konden die gasten doen wat ze wilden. Een aantal pesten gewoon verder. Een paar keer ben ik met de jongens een confrontatie aangegaan en heb ik telkens de leraar gevraagd werk te maken van dit niet aanvaardbaar gedrag. Samen met enkele ouders waarvan de kinderen hetzelfde ondergingen, stonden we wat sterker en konden we een beetje druk uitoefenen.

Ik vind dat de leraren de ouders niet serieus nemen. Alleen uiteindelijk, als het de schijn heeft dat het de spuigaten uitloopt, wil de leraar van J  samen met de leerkracht van de pestende jongens iets ondernemen. Het probleem lijkt, na 2 pogingen in 3 jaar tijd, voorlopig opgelost.

De woorden van meester P: “Pesten is een groot woord.”  Met andere woorden: pesten wordt hier niet serieus genomen.

J heeft op 8-jarige leeftijd nog steeds een probleem met plassen.  Enkel overdag. De leerkracht heeft ons toen aanbevolen om bij een …?… (alternatieve therapeut, iemand die met handdrukken en wrijvingen alles kan oplossen, ik ben de naam kwijt) op consultatie te gaan. Meester L, toen leraar van het 1^ste leerjaar, stuurde al zijn kinderen die dit probleem hadden naar die persoon. Hij kon mijn zoon niet helpen, maar had uiteraard een ander probleem ontdekt waar ik zeker nog eens voor moest terugkomen. Dit kostte mij 55 euro. Nadat J van school was veranderd, heeft het probleem zich vanzelf opgelost.

Schooljaar 2008-2009

Er was een ouder die na het toneelstuk van mijn zoon zijn klas (3^de klas) haar ongenoegens kwam uiten over de klasouder en zelfs over de leerkracht en weer hoorde ik overeenkomsten met wat ikzelf ondervond en moest ondergaan: kind dat gepest wordt en waar niemand zich om bekommert; achterstand wat schrijven betreft; wenend naar huis gaan; niet op de hoogte gebracht worden van wat er zich in de klas afspeelt of welke afspraken er gemaakt worden; taken die opgelegd worden waar je geen inspraak in hebt; geen rekening houden met wat de ouder zegt of wil; enz… Als ouder voel je gewoon dat je er niet bijhoort. Als je met de leraar een gesprek voert, praat je gewoon tegen een muur.

In de eindevaluatie schrijft de turnleraar van J het volgende:

‘J is een wat afwezige en dromerige leerling in de LO lessen. Hij heeft veel moeite om te doen wat van hem gevraagd wordt. Nog al te vaak doet hij gewoon zijn zin en is hij niet aanspreekbaar. Op deze manier komt hij ook weinig vooruit en leert hij de vaardigheden van de derde klas niet. Ik hoop dat hij in de toekomst wat meer bij de zaak blijft en doet wat van hem gevraagd wordt.’

De leraar Frans en Engels schrijft:

‘J heeft zich bijna nooit tot het lesgebeuren betrokken. Altijd was er wel iets anders te vinden om zich mee bezig te houden. Vaak stoorde hij de les en kon het dan moeilijk opbrengen om naar mij te luisteren. Hij toonde weinig interesse en enthousiasme, zelf bij spelletjes en verhalen kon hij niet aandachtig blijven. Hierdoor zijn er wat gaten in zijn woordenschatkennis, de versjes heeft hij ook niet helemaal onder de knie.’

(Deze teksten heb ik letterlijk overgeschreven uit het laatste rapport).

Nu vraag ik mij af, als een leerling niet doet wat hij moet doen, of men dan niet best de ouders daarvan op tijd op de hoogte brengt.  Zodat men er iets aan kan doen. Met een eindevaluatie ben ik niets, want dan is het schooljaar voorbij.

Toen J het 4^de leerjaar begon, heeft hij nog steeds niet leren normaal schrijven, lezen en rekenen. Er waren al 3 ouders aan de schoolpoort komen klagen met hetzelfde probleem. Een ouder vond ook dat als ze het er met de leraar over had dat ze tegen een muur praatte. Op zo’n moment kan je je kind niet van school veranderen, want het staat 2 jaar achter op zijn leeftijdsgenootjes in traditionele scholen. Mijn zoon is getest in het Sancta-Mariainstituut in Leuven eind 3^de leerjaar en zij vertelden mij dat hij symptomen van dyslexie vertoont.

Ik ben tijdens de grote vakantie zelf begonnen J te leren schrijven, wat helemaal niet mijn taak is, maar die van een leerkracht. Hij leerde heel vlug bij. Van dyslexie is gelukkig geen sprake meer. Ik vind niet dat kinderen van hun 5^de of 6^de levensjaar al moeten kunnen lezen en schrijven, maar kinderen van 9 en 10 jaar zijn verstandelijk en psychomotorisch rijp genoeg om deze vaardigheden te beheersen.

In het vierde leerjaar begonnen ze na 3 weken eindelijk te schrijven. Na een aantal voorbereidende oefeningen, welgeteld 5 blaadjes in een schrift en vervolgens een tekst. Met hoofdletters en al, die  ze eigenlijk nog niet hebben geleerd.

Letterlijk uit het schrift overgeschreven:

De Edda

Uit Imires vlees werd de aarde geschapen

uit zijn beenderen de bergen uit zijn

bloed de baren het geboomte uit zijn

haar en uit zijn hoofd de hemel

Uit zijn wenkbrauwen maakten de

welwillende goden (een aantal fout geschreven woorden)

Midgardr voor de mensen

en tot dreigende, donkere wolken

werden zijn hersens geschapen

’s Maandags begonnen met oefeningetjes en vrijdag al hun eerste griezelverhaaltje zelf afgeschreven van het bord. Als ik dit aan andere ouders laat lezen, zijn ze gechoqueerd. Sommigen durven dit niet hardop lezen waar hun kinderen bijstaan.

In mijn archieven van de 2^de klas bij meester P vond ik een tekst gericht aan de ouders over het schrijven in de 2^de klas.  In het 3^de leerjaar verzekerde hij mij dat ze voor Pasen zouden kunnen schrijven. Een moeder vertelde mij dat hij op het einde van dat schooljaar haar verteld had dat hij het schrijven bewust tegengehouden heeft, omdat de kinderen het “Runenschrift” nog moesten leren.

Een van mijn andere kinderen is het 4^de leerjaar in die school begonnen en ze verzekerde mij dat de kinderen allemaal konden schrijven. Ze bracht dat schooljaar ook een heen-en-weer-schriftje mee waar de kinderen om de beurt iets mochten in schrijven.

Waarom kunnen de kinderen bij meester P nog niet schrijven in het begin van het 4^de leerjaar?

Print Friendly