Over een meester met een missie (door gastauteur Daphne)
Vorige maand vond ik een doos met een grote stapel vrijeschoolschriften. Mijn dochter zei toen tegen me: ‘Mam, nu begrijp ik waarom je nog steeds schrijft. Hier liggen geschreven boeken’. Om mijn schooltijd te verwerken, ben ik een aantal jaren geleden begonnen met vertellen. Verhalen op papier. Deze gingen over mijn belevenissen op de vrijeschool (1970-80). Het werden sprankelende stukjes vanuit het perspectief van een kind. Ik schreef een compleet kinderboek met absurde en wrange gebeurtenissen die ik niet geschikt vond voor jonge lezers. Omdat ik daarna mijn jeugd voor een groot deel heb losgelaten, ook door professionele hulp, heb ik jarenlang niet meer naar mijn boek omgekeken.
Twee jaar geleden haalde ik mijn tekst over mijn schooltijd weer tevoorschijn en besefte dat het zonde was een goed verhaal in de la te verbergen. Ik herschreef mijn boek. Met een emotionele afstand was alles voor mij duidelijker en was ik meer objectief. Nu wilde ik voor volwassenen schrijven. Ik kon dan mijn personages uitdiepen. Het werd een psychologische roman. Tijdens mijn schrijversopleiding kon ik mijn verhaal laten toetsen. Hoe vonden mensen mijn fictieve belevenissen met een kern van waarheid? Ze vonden mijn manuscript boeiend, mooi. Mijn docent zei me dat ik het zo kon opsturen naar een uitgever. Hij zou mij daar aanbevelen. De uitgever reageerde positief op de eerste hoofdstukken die ik hem had opgestuurd. Mijn hele manuscript ligt nu bij de redactie en ik hoop dat een tweede reactie weer zo goed is. Alles wat ik objectief en met lichte humor heb geschreven, lijkt op spot of fantasie. Maar al die zogenaamde spot en absurditeiten zitten dicht bij de waarheid.
Het verhaal gaat over een meisje dat op de spirituele school zit die haar moeder heeft opgericht. Een spontaan, onbevangen grietje dat eigenwijs, creatief en expressief is. De eerste dag op school wordt ze al geestelijk vastgebonden en wordt haar onbevangenheid afgeremd. Haar moeder zet zichzelf op een hoger karmisch niveau, dat haar optilt boven diepgewortelde angsten, die ondanks haar verheven masker niet verdwijnen. Ze is onbewust van wat haar gespleten persoon, de diepe angst, haar hogere ik, voor psychische gevolgen heeft voor haar dochter.
Mijn roman laat lezers meeleven met de ontwikkeling van dit open meisje tot een puber met een sociale fobie, een volwassen jonge vrouw met vragen die eindelijk beantwoord worden of niet. Het verhaal speelt zich af in een trein naar Basel. Tijdens de reis heeft de hoofdpersoon terugblikken op haar spirituele, bijna sektarische jeugd. In die trein ontmoet ze haar autoritaire meester van de lagere school. Nu een oude man, nog steeds een aanhanger van de spirituele stroming, niet in staat te nuanceren. Eerst wil de hoofdpersoon deze oude grijsaard ontlopen, maar ze wordt door de omstandigheden gedwongen met hem in één coupé door te brengen. Tussen de terugblikken door hebben ze een discussie over zijn missie als meester. De gesprekken verklaren, voegen iets toe aan de herinneringen van de hoofdpersoon, zijn kritisch vanuit beide gezichtspunten. De hoofdpersoon heeft een mening. De oude meester heeft een mening. De lezer kan het met de meester eens zijn. Uiteindelijk is het laatste woord aan hem. Hij zegt: ‘Maak je eigen keuzes.’
Het boek bestaat uit twee delen en in het tweede deel kiest de hoofdpersoon zelf. Ze heeft eindelijk de regie over haar eigen leven. Ze bepaalt haar eigen lot. Door de liefde overwint ze gedeeltelijk haar angsten. Wanneer haar moeder haar verlaat, gaan de deuren naar de wereld open. Een belangrijk thema van mijn boek komt tot uiting in een kort gesprek tussen de hoofdpersoon en haar Joodse vader. Ze vraagt aan hem of het ongezond is dat ze niet gelooft en weinig aanneemt. Hij vertelt haar dat hij met diezelfde vraag een keer naar een rabbijn ging. Die zei hem dat twijfelen vragen uitlokt. Vaak zijn op die vragen twee antwoorden. Die antwoorden vragen om meer vragen. Zolang het hoofdpersonage twijfelt en er zuivere vragen vanuit haarzelf komen, komt er meer wijsheid, inzicht door zelfontdekking en blijft ze bij zichzelf. Tot zover het verhaal.
Ik kan mij niet voorstellen dat ik de enige ben die dingen heeft beleefd op de vrijeschool die psychisch niet goed zijn voor een kind. Het is heel goed mogelijk dat de lezer dingen herkent en, hoop ik, daar steun aan heeft. Al mijn personages en de locaties zijn fictief. Net zoals het verhaal. Voor diegenen die dat toelaten, is het non-fictie. Ondanks dat weet ik niet hoe mensen in de antroposofische en vrijeschoolbeweging zullen gaan reageren op mijn boek.
Daphne
Hallo Daphne
Met interesse kijk ik uit naar het verschijnen van je boek.
Ben reuze benieuwd hoe de hoofdpersoon zich handhaaft in de antroposofische kult.
Hoewel ik geen fan ben van ‘zelfhulp’boeken hoop ik soelaas te vinden voor mijn eigen probleem. Namelijk het verliezen van vriendschappen met diegenen die wel ontzettend hartelijk en eerlijk zijn. En nog steeds werkzaam zijn binnen een a’sofische setting. Het geeft zo’n raar gevoel een ex-collega tegen te komen terwijl ikzelf zo’n afkeer heb ontwikkeld van alles wat er vanuit steiners leer uitgaat.
Mijn verslaving heb ik kunnen beheersen door af te kicken op Arta. Mijn diploma heb ik gehaald in Camphill in Zwitserland. Mijn zoon groeide op in Christophorus. Hij is gedoopt in de Christengemeente, zijn peettante is getrouwd met de hoogste pief van het Goetheanum.
Tijdens deze periode heb ik heel veel liefde en ondersteuning gekregen.
Maar ik heb teveel akeligheid meegemaakt en gezien.
Hier een opsomming:
Uitbuiting en negeren van ARBO-wetgeving
Oogluikend toestaan van misbruik en pesten
racisme
kwakzalverij
verduistering van heel veel geld
en niet in de laatste plaats:
stom zijn als de kont van een varken
(maar dat was vooral mijzelf bedoeld)
Daphne, Antroposofen zijn maar doodgewone mensen net als iedereen, Het is alleen zo jammer dat ze het zelf niet beseffen.
Veel succes met schrijven
Dank je wel, Elisabeth, voor je reactie, je persoonlijke verhaal! Ik herken je probleem met verliezen van vriendschappen binnen de antroposofische wereld. Zo heb ik niet aan iedereen verteld over mijn roman omdat ik bang ben voor hun reactie. Toch ben ik wel eerlijk over mijn traumatische ervaringen op de vrijeschool. Ik zie dat ze het liever niet horen maar ervaringen liegen niet en ik ben toch die vriendin die ze tot nu toe accepteren. Ik vermijd vaak het onderwerp maar toets wel hun geloof in Steiner en vraag of ze er nog achter staan. Het antwoord is nog steeds,ja, en dan weten we alletwee dat er verder niet over gepraat wordt. Ik vind dit moeilijk. Hoelang houdt je dit vol?
Vriendelijke groet Daphne
Hoi Daphne,
je kunt het zolang volhouden als je beseft dat er tussen echte vrienden veel meer bestaat dan alleen een geloofsovertuiging.
Jammergenoeg kon ik het niet altijd opbrengen om mijn weerzin tegen steiners leer te verbergen. De vluchtige begroetingen met oud-collega’s die mij lief zijn, zijn altijd heel warm en hartelijk.
Hoe kan ik ze vertellen dat ik steiners boeken alleen nodig heb als het wc-papier op is??
Vriendelijke groet Elisabeth
Dag Daphne,
Ik kijk uit naar je verhaal. Het bovenstaande artikel van jou voorspelt een krachtig verhaal, waar ik het gevoel bij heb, dat het de lezer zal raken en bewust zal maken.
Wat ik erg sterk van jou vind is dat je hebt gewacht tot je meer afstand en ruimte had om je verhaal te delen met de lezer. Hiermee geef je aan dat je veel tijd hebt besteed aan herstel en (zelf)onderzoek. Dat zal jou en je verhaal goed doen.
Ik kom zelf uit een zeer disfunctionele en gestoorde opvoedingssituatie, die doorspekt was met narcisme en antisociaal gedrag. Collectief gedrag waarvan we nu de zure vruchten plukken, als je kijkt naar de hopeloze situatie waarin de antroposofische beweging met haar scholen en instellingen verzeild is geraakt.
Het psychologische aspect van het jezelf weer terugvinden en daarna met dit nieuwe zelf weer de stappen vooruit te kunnen maken, daar ben ik er benieuwd naar Daphne. Hoe jou dit is vergaan?
Voor mij bleek deze zoektocht en het zoeken naar antwoorden, een soms pijnlijke, maar zeker ook mooie weg. Een weg van de verloren puzzelstukjes zoeken om zodoende het verhaal en mijzelf weer kloppend en heel te maken.
Warme groet,
Wat zal er gebeuren als er getraumatiseerde ex- vrijescholieren en ex- antrposofen bij elkaar zouden komen? We zouden nooit uitgepraat raken. nu heb ik al zoveel overdenkingen die ik zal kunnen opschrijven! ook over de positieve kanten van de vrijeschool. Het is zo ontzettend jammer dat antrposofen die blinde vlek in hun idealen niet willen toegeven om beter te groeien.
Het is, denk ik, dat er van uit gegaan wordt dat een ideaal al is bereikt en die fouten die over de grens gaan van wat ons gevoel aantast er niet toe doen? Die adder onder dat mooie gras kan waarschijnlijk alleen bestreden worden door een geestelijk proces. Niet nu meteen voordat er meer slachtoffers komen of mensen de antroposofie afwijzen. Dat kan niet de bedoeling zijn?!
Ik zal het fijn vinden om nog meer reacties te krijgen. Heel erg bedankt! Vriendelijke groet daphne.
Hoi Daphne,
Ik kijk heel erg uit naar het lezen van je boek.
Ook ik was een heel onderzoekend ,vrij kind dat na de lagere school zelf koos voor de Vrije school.Pas na het verlaten van deze school na klas 13 las ik boeken van Rudolf Steiner,en daar werd ik niet heel vrolijk van.Op iedere bladzijde van zijn werk wordt bijna verachting uitgesproken over niet gelovigen.Omdat ik uit een moeilijk gezin kwam,was het voor mij ook fijn op school,het had iets huiselijks en warms en voelde als familie.Ik kreeg een diepere relatie met een docent,maar ik wist dat ik niet de enige leerlinge was die dit had.Ook andere leraren hadden relatie’s met leerlingen ,dat werd oogluikend toegelaten.
Ik klampte me heel erg vast en raakte heel afhankelijk,terwijl hij allang weer met een volgend leuk meisje een verbinding had.Als ik er nu aan terug denk was het echt heel vreemd op die school,en werd je op een sluikse wijze geindoktrineerd.Geen weldenkend mens zou zijn kind naar zo’n school sturen,na het goed lezen van de boeken van Steiner.Ze zouden ook ouders en kinderen moeten inlichten over wat dat woord Vrij nu eigenlijk inhoud.Natuurlijk is er weinig keus voor andere goeie scholen en is dit het enige alternatief voor veel mensen.
Ik hoop dat als jouw boek uitkomt daar een diskussie overzal ontstaan.
Ik ga je boek zeker lezen ,welke uitgeverij ben je bij?En ben je ook geintersseerd om een met mensen van gedachte te wisselen over de school?
Hartelijke groeten van een (nog) anoniem persoon.
weer is jouw verhaal herkenbaar. ook dertig jaar geleden namen leraren hun lot in de liefde soms te letterlijk. Twee mensen die elkaar aanvullen wordt in de antroposofie zeer geprezen. Dat mag, liefde is mooi. maar het gaat hier niet om het karma van de leraar maar vooral om verantwoording voor de leerling. (en het gebeurd niet alleen op de vrijeschool, het verschil is dat een leraar op een gewone school zijn baan kan kwijtraken).
Ik hoop dat je ondanks dit bewust blijft van het positieve uit die tijd? en dat het nu goed met je gaat?
Om niet aan mijn thema, een roman verwacht, voorbij te gaan, ga ik liever nog niet in discussie. zodra ik iets verneem van de uitgever geef ik het zo wie zo door aan ramon de jonghe.
Praten met elkaar, discussieren, dat komt zeker een andere keer!! Hartelijke groet daphne en bedankt voor je reactie!
Ja wadde,
Ik ben hier terecht gekomen via een ‘nieuwsbrief’ van Ramon en uiteindelijk wil wel even mijn gal spuien.
Ramon kent mij en ik ken Ramon.
Swoit.
Ik wil je mijn verhaal geven en vergeet daarbij waarschijnijk voor jou belangerijke gegevens, het is gewoon kwestie van erom te vragen.
Hier gaan we;
Als puber van 15 leerde ik mijn ‘ex’ kennen, het zal je wel duidelijk worden waarom het ondertussen mijn ex is.
Na de ‘normale’ verkering besluiten we om op onze 10de verjaardag van onze ‘verkering’ te huwen, in 1991
Alles gaat zijn gewone gangetje, we staan allebei in het onderwijs, in 1996 krijgen we onze dochter en in 1998 onze zoon.
Ik weet niet hoe het er in de rest van de wereld aan toe gaat, maar mij lijkt het normaal dat je in Vlaanderen als beginnend leerkracht eerst 85 ‘interims’ moet doen om uiteindelijk een vaste stek te vinden.
In 2000, of was het 2001, besluit mijn ex plots om een interim te doen in de Steinerschool ‘De Zonnewijzer’ van Wijgmaal, terwijl ze eigenlijk de mogelijk had om in het ‘klassieke’ onderwijs te kunnen blijven.
Onze kinderen gingen toen naar een Freinetschool.
Het volgende schooljaar waren onze kinderen plots ingeschreven in de Steinerschool waar mijn ex lesgaf.
Dat was blijkbaar een voorwaarde om daar te kunnen blijven ‘lesgeven’.
Ik, als vader, wist van niets.
Goed.
Onze kids gaan dus naar de Zonnewijzer.
Onze dochter doorloopt de Steinerpedagogie zonder al te veel problemen, omdat ze natuurlijk niet beter wist, tot …
Met de zoon ging het wat minder want zonder enig onderzoek en louter op aanbevelen van zijn moeder moest hij de laatste kleuterklas opnieuw doen omdat hij volgens haar niet schoolrijp was.
Terwijl hij op eigen houtje woorden had leren uitspreken, en dus ook had leren lezen, als ‘macrobiotisch’.
Na een bizarre test bleek hij zelfs een IQ te hebben boven het gemiddelde, maar volgens zijn moeder bleef hij ‘onschoolrijp’.
Gevolg; hij doet zijn laatste kleuterklas dus opnieuw.
Ondertussen bleef hij wel geduchtig op zijn honger zitten naar woorden, naar kennis.
Hij belandt in het eerste leerjaar waar het kunnen lezen, laat staan het gewoon normaal kunnen lezen van gewone woorden niet echt prioritair is.
Ah nee, in het Steineronderwijs moeten leerlingen pas deftig kunnen lezen op het einde van het 4de leerjaar.
Honger naar letters en dus kennis!?
No way, niet bij Steiner!
Ondertussen verliest mijn zoon zijn interesse naar woorden en dus kennis want wat veel belangrijker is, is het kunnen aframmelen van op niets slaande spreuken en het dansen bovenop je lessenaar.
Feest, op elk moment, eender wanneer!
Ik doe in 2004 een interim in dezelfde school omdat ik wel eens benieuwd was naar die ‘geweldig’ alternatieve manier van lesgeven, van opvoeden, van kinderen een ‘basis’ mee te geven.
Al gauw bleek dat 3/4 van mijn 5de leerjaar ‘dyslectisch was en dat zowat de helft van de klas problemen had met rekenen.
?
Ze konden wel allemaal perfect hun dagspreuken aframmelen zonder de inhoud ervan te snappen en enorm mooie ‘vormtekeningen’ maken.
?
Als je dat dan als klassiek geschoolde leerkracht meedeeld aan de ouders bega je een cruciale fout, terwijl ik net meende dat het mijn plicht was.
Elke donderdag, na de schooluren, was er een soort rituele bijeenkomst, na het aframmelen van de dagspreuk.
De agenda ging in 9 van de 10 gevallen over hoe er klachten en opmerkingen van bepaalde ouders konden weerlegd worden en hoe je het afwijkend gedrag van goedmenende lerkrachten het best kon negeren, lees ‘veroordelen’.
Blijkbaar is de reactie beperkt.
Ik ben nog lang niet klaar met mijn verhaal.
Jammer!
Johan
Hallo allemaal, Daphne,
Ik ben moeder van drie kinderen die uiteindelijk “maar” drie jaar in het steiner”onderwijs” in de zonnewijzer geweest zijn.
Op die tijd zijn mijn ervaringen als meewerkende ouder; zo dacht ik, gewoon griezelig te noemen. Ik kan het nog niet goed vatten wat ik mijn gezin aangedaan heb. Het was mijn grote blinde vlek.
Ook ik kijk uit naar uw boek. Naar het schijnt moet je er veel moed voor hebben. Daar kan ik niet van meespreken. Als ik een individu van die bewuste school tegenkom hebben ze van mijn miseriei blijkbaar niets gemerkt en zijn ze over vriendelijk en gelukkig dat ze mij nog eens tegen het lijf lopen. Niks aan de hand dus.
Verbeter me als ik fout ben of iets vergeet.
Veel mensen vragen me hoe ik in godsnaam op het idee gekomen was om mijn kinderen daar naartoe te sturen. Anderen zien dan weer geen graten in dat soort scholen want ze kennen iemand die er geweest is en ’t is er toch goed mee gekomen.
Ik heb dan de neiging om mijn situatie met het volgende te vergelijken;
Als je tegenwoordig naar een film kijkt op de commerciele zenders, word je film om de haverklap onderbroken door reclame die je zowiezo beinvloeden. Je hoeft ze niet maar toch blijf je kijken want je wil de film uitkijken. Je stelt je kinderen ook bloot aan die verleidingen. Tot je inziet dat die film al die onderbrekingen niet waard zijn. Je kan hem ook op andere manieren bekijken. het is echter wel de vraag hoeveel mensen er tot dat besef komen.
Op dezelfde manier heb ik mij voor de Zonnewijzer ingezet. Ik heb er de reclame maar bijgenomen. Niet merkend hoe gevaarlijk die verleidingen zijn. Na een tijdje zag ik het in. Maar ik had al een paar produkten gekocht waar ik niet tevreden over was.
Mijn kinderen zijn alle drie één of twee jaar achter op hun schoolgenoten. Ze hebben alle drie minstens één schooljaar aanpassingsproblemen gehad.
Als ik dan de verhalen en reacties op deze site lees word ik een beetje verlegen. In tegenstelling tot jullie heb ik echt niets meegemaakt en ben ik er nog heel goedkoop vanaf gekomen.
Daarom lees ik jullie verhalen met veel medeleven en enorm respect. Iedereen die het wil horen vertel ik jullie verhalen en ervaringen door. Ik sta vol afkeer van deze middeleeuwse practijken en sta telkens versteld dat in deze huidige tijdsgeest zoiets bestaat.
Van mij kunnen jullie alvast alle steun verwachten.
hartelijke groeten,
Erika, bedankt! Ik zeg altijd tegen mijn moeder,voel je niet schuldig omdat je ons op de vrijeschool hebt gedaan. Het is zo als het is.
Die roze bril bleef lang op mijn moeders neus, de mooie beloftes.Een ouder weet van niets en dat kun je ze nooit kwalijk nemen. Ze had juist een speciale keuze voor ons gedaan omdat ze dacht dat het goed was voor ons.
Beste Johan, van wie verwacht je een reactie? heb je mijn tekst wel gelezen? Ik kan mij heel goed voorstellen dat je je hart wil luchten, maar ik schrok wel eventjes.Zo van, is hij nou boos op mij?
Ook in mijn verhaal beschrijf ik wat jij verteld.Ik leerde op mijn tiende jaar lezen in 3 maanden van mijn moeder.Pas op de havo(hoger beroeps onderwijs in nl) leerde ik bewust de nederlandse grammatica door zelfstudie. (Ik maak nog steeds fouten). Wiskunde kon ik gelukkig toen op de havo laten vallen. Ik weet niet of ik een natuurlijke discalcullie heb. het kan me heel goed voorstellen dat ik het heb gekregen door de manier van lesgeven op de vrijeschool. Johan, ik hoop dat je niet meer je gal spuit als reactie onder mijn tekst? Ik wens je veel sterkte! hartelijke groet daphne.
ps; Die boosheid is bij mij gelukkig gesleten, ik kan me nu alleen maar verbazen en voel me emotioneel betrokken.
Dag Daphne,
Mijn reactie op je artikel heb je al wel gehad, maar ik kom hier toch maar even kijken, want ik heb de indruk dat jij en Johan niet door één deur geraken. Nochtans is de kern van jullie verhalen (correct me if I’m wrong!) vergelijkbaar: het (indirect) in beslag worden genomen door een ideologische beweging.
Jij bent als kind bij de antroposofen terechtgekomen en dan ben je sowieso afhankelijk van je opvoeders. Tot je de kans hebt genomen om afstand te nemen. Dan neem je je leven in eigen handen. Dat doe je als individu.
Ik haal uit het verhaal van Johan voornamelijk dat hij en zijn gezin op relatief korte tijd zijn ‘opgeslokt’ door een steinerschool, met alle gevolgen van dien. Je kunt dan als individu ook afstand nemen, maar je hebt nog wel een entourage: een gezin. En het is natuurlijk moeilijk om daarvan afstand te nemen.
Samengevat:
Zijn ex doet een interim in een steinerschool en het jaar daarop veranderen de kinderen van school.
Een van de kinderen ondervindt problemen op school, mede doordat de antroposofische visie op kinderontwikkeling ingang heeft gevonden bij de moeder (een jaar langer kleuteren).
Johan gaat lesgeven in dezelfde school en kan amper zijn eigen ogen en oren geloven wanneer hij waarneemt van welk bedroevend niveau de lessen in de school zijn.
Men in de school waar hij werkzaam was vooral bezig is met het omzeilen van klachten van ouders en het negeren van leraren die wel ‘echt’ wilden lesgeven.
Uit Johans verhaal blijkt duidelijk dat hij allesbehalve tevreden is met de manier van werken in de betreffende steinerschool. De moeder van de kinderen is, gezien de kinderen vrij vlug van school veranderen, helemaal pro-Steiner. Wanneer een meer gematigde levensvisie tegenover de rigide visie die in de steinerschool wordt gehanteerd komt te staan, veroorzaakt dat vaak heel wat spanningen tussen mensen, ook binnen het gezin. En soms komt het dan tot een breuk.
Sektes zijn eropuit om bij hun leden zo’n breuk te bewerkstelligen. Professor Willem Betz, bestuurslid van Skepp, zegt daarover het volgende:
(…) ‘…Een fundamenteel kenmerk van sekten is dat ze er steeds op uit zijn om hun leden zo volledig mogelijk in te palmen. De leden worden geïndoctrineerd, verliezen hun persoonlijkheid en worden afhankelijk gemaakt van de hiërarchie en het gezag van de sekte. Om dat doel te bereiken is een isolement van de rest van de maatschappij noodzakelijk. Dat wil zeggen dat de banden met de familie en vrienden zo veel mogelijk verbroken moeten worden. Maar ook banden met reguliere zorgverstrekkers en opvoeders worden tegengewerkt. Sekten hebben daarom ook vaak hun eigen scholen of ze stimuleren thuisonderricht voor de kinderen. Ook eigen therapeuten en eigen artsen zijn cruciaal in die isolatiedrang.
Een prachtig voorbeeld van hoe sekten beslag leggen op alle facetten van het leven van hun leden, is de antroposofie … De antroposofen hebben ook hun eigen scholen, de Steinerscholen, die gebruik maken van de pedagogische ideeën van Steiner. De uiteindelijke doelstelling van zo’n school zou zijn dat het kind zich kan ontplooien tot een ‘vrij individu’. Daar kan je natuurlijk weinig op tegen hebben. Maar de middelen om tot dat doel te komen, doen ons de wenkbrauwen fronsen …(…)
Bron: W. Betz, Alternatieve geneeswijze en sektarisme: een stilzwijgend verbond, Skepp-colloquium over sekten, 05/03/2005
Een mens zou van minder gefrustreerd geraken, toch?
@ Johan
Bedankt voor de reactie. Ik heb omdat wij mekaar al enkele jaren kennen meer context dan de lezers hier, maar het is altijd goed dat mensen hun verhaal ook eens publiek durven en/of willen doen. En in jouw geval is het wel dubbel dankbaar, want je kent de steinerschool als leraar en als ouder.
Overigens: die wekelijkse rituele bijeenkomst waarover jij spreekt, is toch de ‘lerarenvergadering’, niet? Of is je dat toen vanwege de weinig pedagogisch/didactische onderwerpen niet duidelijk geworden? 😉
Een ander aspect van het Vrijeschool onderwijs is de weerstand tegen lesmethoden. Idealiter wordt de les in interactie tussen docent en klas optimaal ingericht, waarbij de docent ook veel uit zichzelf inbrengt.
Probleem daarbij is echter dat het geheel zelf maken van goede lessen een complexe zaak is. Een mooi verhaal vertellen, met inspiratie uit eigen ervaring, is mooi. Maar lessen in elkaar steken is andere koek. De inhoud dient compleet te zijn; de opbouw en samenhang met andere thema’s en vakken moet goed zitten, de didactische opbouw, de materialen en natuurlijk ook het extra aanbod voor kinderen die wat sneller of trager zijn.
Mijn ervaring is dat docenten dit soms gewoon niet waar kunnen maken. Dit kan verschillende gevolgen hebben. Bijvoorbeeld:
– frustratie/moeheid/overspannenheid/prikkelbaarheid/frequente absentie van de docent
– terugvallen op ouderwets klassikale methoden (bijvoorbeeld bord volschrijven en laten overschrijven door de leerlingen)
– achterstanden, door lastiger zaken vooruit te schuiven
– toch lesmethoden gebruiken, soms min of meer stiekem of beschaamd.
Dit kan best een tijd doorgaan vanwege de grote autonomie die een VS-docent volgens de principes heeft, de cultuur van elkaar niet aanspreken, schaamte om hulp in te roepen bij de docent in kwestie. En voor dat ouders actie ondernemen dient men eerst in de gaten hebben dat er achterstanden ontstaan en vervolgens dat die niet slechts het eigen kind betreffen. En dan nog in actie komen. Onderhand kunnen er jaren voorbij zijn.
Eduard Klein (bestuurslid geweest / nu kinderen elders op school),
Mijn man heeft mij uitgelegt hoe een weblog werkt. Ik dacht dat het de bedoeling was dat mensen alleen letterlijk reageren op Een roman verwacht. Mijn tekst is meer een aanleiding ook voor discussie. Prima natuurlijk.
Omdat ik te veel emotioneel betrokken raak bij reacties bescherm ik mezelf door kort te reageren. vorig jaar zat ik een keer op een reunie site van de vr.school. Door het alleen maar zien van namen van oude klasgenoten kreeg ik ineens hartkloppingen, lichte bevingen. Ik kan dan wel verstandelijk afstand hebben genomen,maar mijn lichaam helaas niet. Ook nu bij Ramon’s weblog merk ik dat ik gespannen kan worden. In de avond kijk ik niet meer op de weblog omdat ik weet dat ik dan een nacht wakker kan liggen.
Mijn roman is voor mij een afsluiting van mijn verleden tussen de antroposofen. Vanaf mijn zesde tot mijn zeventiende jaar heb ik op de vr,school gezeten, Na de elfde klas kon ik door psychische klachten niet meer naar de laatste klas van de school.
Ik zal absoluut de weblog blijven volgen maar niet altijd reageren.
Hartelijke groeten daphne.
ps. Johan, vergeef je mijn niet al te subtiele reactie? Ik begrijp de onmacht, frustratie van sommige ouders! ( ook in mijn boek komt dit, conflicten tussen ouders,terspraken.Hoe een kind daaronder gebukt kan gaan).
Ha Daphne,
Goed van jou, dat je jezelf beschermt tegen de impact die reacties of gedachten aan de vrije school af en toe op je hebben.
Je nachtrust is erg belangrijk. Dus als je even niet kan reageren of gewoon goed wil slapen, begrijpt een ieder dat hier. Rustig aan en geef jezelf waar nodig alle tijd.
Denk maar, als de pijn het even over neemt, dat je niet alleen staat, Daphne. Ik herken veel. Ik hoop dat je je gesteund kan voelen.
Tijd is je beste vriend.
Warme groet,
@ Daphne
Voel je niet verplicht om te reageren. Zeker niet wanneer deelnemen aan een discussie zoals deze te heftig is voor je.
Sterk van je dat je weergeeft welke impact deze discussie op je heeft.
Zorg heel goed voor jezelf,
Ramon
@ Eduard Klein
Je hebt blijkbaar heel goed opgelet in de periode dat je betrokken was bij de steinerschool van je kinderen. Ik heb het op dit moment te druk om uitgebreid op je reactie in te gaan, maar wil er graag later op terugkomen. Dit vooral omdat je met je laatste zin iets aanhaalt dat voor veel ouders en hun kinderen een van de grootste problemen is wanneer ze merken dat het niet goed loopt op school: ‘Onderhand kunnen er jaren voorbij zijn.’
Je kunt die jaren niet terugdraaien en inhalen is niet evident (de tijd staat niet stil). En sommige zaken die een kind rond een bepaalde leeftijd gemakkelijk, om niet te zeggen vanzelf, aanleert, kunnen op een latere leeftijd een waar struikelblok vormen. Op die manier wordt iemand in zijn mogelijkheden beknot.
Lieve Warme groet, Je zegt zulke mooie dingen, ook in je vorige bericht? Ik wordt nieuwschierig naar jou. Bedankt! Daphne.
Ha Daphne,
Bedankt voor je aardige reactie. Zoals je merkt neem ik soms ook ruim de tijd voordat ik reageer. Gelukkig is er veel meer op de wereld dan alleen de antroposofische subwereld.
Ik ben ook nieuwsgierig naar jou, Daphne. En naar de anderen die hier getuigen. Enkelen heb ik al mogen ontmoeten vanwege deze site. Je kunt mijn gegevens krijgen van Ramon. Misschien kunnen we eens praten met elkaar.
Warme groet,